Jesteś tutaj: Strona główna / Dla zdrowia /
Uwaga na koci pazur
dr nauk med. Grażyna Lewandowska-Piech,
specjalista medycyny rodzinnej
Posiadanie psa lub kota obniża ciśnienie, łagodzi stres, chroni przed chorobami serca. Niestety czworonożny przyjaciel może także zaszkodzić naszemu zdrowiu.
Nawet pozornie zupełnie zdrowe psy lub koty bywają roznosicielami chorób. Zarazić się nimi mogą nie tylko właściciele, ale także ci, którym się wydaje, że nie mają ze zwierzętami żadnej styczności.
Toksokaroza
Jest chorobą pasożytniczą, wywoływaną przez larwy psich lub kocich glist. Objawy zależą od stopnia inwazji oraz umiejscowienia się larwy w organizmie, np. przy zakażeniu gałki ocznej występuje pogorszenie widzenia, a przy zakażeniu tkanki płucnej pojawia się kaszel i duszności.
Toksokarozą zarażamy się poprzez kontakt z glebą, pokarmem, zakażonymi zwierzętami i ich odchodami. Najczęściej na tę dolegliwość narażone są dzieci. Źródłem infekcji są osiedlowe piaskownice, do których załatwiają się czworonogi. Według przeprowadzonych badań ponad połowa polskich piaskownic jest zarażona jajami tych niebezpiecznych larw! Najlepszym sposobem walki z chorobą jest wpojenie dziecku nawyku mycia rąk po każdym powrocie z podwórka do domu. Wszelkie zabawy w piaskownicy powinny kończyć się dokładnym umyciem rąk w ciepłej wodzie z mydłem.
Leczenie toksokarozy polega na podawaniu leków przeciwpasożytniczych i trwa od kilku tygodni do nawet kilku miesięcy! Jeśli w jakiś sposób zaniedbamy leczenie, możemy ponieść tego ciężkie konsekwencje. Larwy potrafią poważnie uszkodzić organy ciała i tkanki, w których zarażały. Często taka inwazja kończy się nieodwracalnymi zmianami.
Brawura i toksoplazmoza
Pierwotniaki toksoplazmozy w ciele szczura obniżają jego poziom strachu. Zarażone zwierzę mimo, iż czuje zapach drapieżnika, nie ucieka przed nim. W ten sposób szybko staje się ofiarą tzw. "gryzoniowym kamikadze".
Co ciekawe, naukowcy wykryli zależność pomiędzy ludźmi chorymi na toksoplazmozę, a przypadkami śmierci w samochodowych wypadkach. Mężczyźni chorzy na tę chorobę, aż trzy razy częściej byli sprawcami samochodowych wypadków lub brali udział w kolizjach. Kobiety z toksoplazmozą są za to wylewniejsze, skłonne do zwierzeń. Najprawdopodobniej pierwotniaki toksoplazmozy i u rodzaju ludzkiego wywołują obniżenie poziomy strachu i tym samym pobudzają nasz organizm do brawurowych wyczynów.
Toksoplazmoza
Wywołują ją pierwotniaki rozmnażające się w jelicie cienkim kota i zwierząt dziko żyjących. Naprzemiennie zarażają się nią najczęściej koty i szczury. Gryzoń zaraża się poprzez odchody kota. Wydalane z kałem pierwotniaki są odporne na czynniki środowiska i mogą przetrwać w ziemi ponad rok. Następnie kot musi wejść w kontakt z zarażonym szczurem (zjeść go lub choćby upolować i trzymać długo w pysku!).
Człowiek zaraża się toksoplazmozą głównie drogą pokarmową - poprzez zjedzenie skażonego pożywienia (w 80 procentach przypadków), rzadziej przez kontakt z odchodami chorego kota. Zarazimy się zazwyczaj jedząc surowe mięso (wieprzowinę, wołowinę, baraninę) lup spożywając surowe jajka. Choroba jest najbardziej niebezpieczna dla kobiet w ciąży - może spowodować ciężkie wady wrodzone u dziecka. U pozostałych osób ma lekki przebieg, z reguły bezobjawowy i nie wymaga leczenia.
Choroba kociego pazura
Jest to zakażenie bakteryjne, do którego dochodzi w wyniku pogryzienia lub podrapania przez kota. Na uszkodzonej skórze, po okresie wylegania trwającym do 6 tygodni, pojawia się grudka, szybko przybierająca postać pęcherzyka. Po jednym, dwóch tygodniach, węzły chłonne umiejscowione najbliżej pęcherzyka ulegają powiększeniu. Czasem występują:
- nudności,
- potliwość,
- bóle mięśni,
- gorączka nawet powyżej 39 stopni Celsjusza.
Chorobę kociego pazura leczy się antybiotykami, które likwidują bakterie wywołujące zakażenie.
Tularemia
To choroba odzwierzęca, roznoszona przez dzikie zwierzęta. Najczęściej chorują dziko żyjące gryzonie (szczury, myszy, piżmaki, susły), zającokształtne (zające, króliki dzikie) oraz niekiedy zwierzęta domowe (owce, bydło, świnie, psy, koty) i ptactwo (kury, przepiórki, kuropatwy, wróble, wrony). Rozprzestrzenia się zazwyczaj latem. Nie przenosi się jednak z człowieka na człowieka. Tularemią można się zarazić przez kontakt bezpośredni z chorymi zwierzętami:
- przez mechanicznie uszkodzoną skórę (zadrapania i zranienia),
- drogą pyłowo-kropelkową,
- drogą pokarmową oraz za pośrednictwem owadów (kleszcze, komary, pluskwy).
Samo ugryzienie przez kleszcza nie wystarcza do zakażenia, dopiero wtarcie w miejsce ukłucia jego tkanek lub kału zawierającego zarazek powoduje zakażenie.
Okres wylęgania choroby wynosi 3-5 dni. Tularemia może przybrać różne formy, w zależności od tego, jaki narząd został zajęty. Mówimy wtedy o postaci np. węzłowej, oczno-węzłowej, anginowej, płucnej i trzewnej.
Wyróżnia się turalemię:
- typu A (znacznie groźniejszą, występującą zazwyczaj w USA);
- typu B (łagodniejszą, występującą w Europie).
Pierwszymi objawami są: nagła gorączka dochodząca do 40 stopni, dreszcze, zapalenie gardła i spojówek.
Apel do właścicieli kotów
Posiadając w domu kota warto przestrzegać kilku ważnych zasad. Nawet jeśli kot jest niewychodzący należy mimo to na niego uważać. Jeśli podajemy mu surowe mięso (serca, płuca, wątrobę) warto je wcześniej ugotować. Mięso można podawać surowe wyłącznie jeśli było uprzednio zamrożone przez co najmniej 3 dni! W przypadku kotów wychodzących należy co 3 miesiące dokonywać odrobaczania. Można to robić w gabinecie weterynarza lub w domu aplikując zwierzęciu odpowiedni preparat. Wśród preparatów najtańsze są te podawane w tabletkach. Ich skuteczność to około 1 miesiąc. Środki aplikowane na skórę są o wiele droższe, ale ich skuteczność jest nawet do 3 miesięcy. Bez względu na to w jakim środowisku przebywa kot, warto dokładnie szorować kuwetę mydłem i gorącą wodą oraz wymieniać piasek co 3 do 5 dni. Nigdy nie zaszkodzi umyć rąk po podawaniu zwierzęciu surowego mięsa, czyszczeniu kuwety lub... głaskaniu pupila!
Przeczytej także: